“Billboardlar Bayramlık Giydi, Çocuklar Yalın Ayak Kaldı.”

İki küçük kız çocuğu, çıplak ayaklarıyla Özel halk otobüsüne biniyor. Yardım görmek yerine, “Bu otobüse bir daha binmeyin” denilerek dışlanıyor.   Tam o sırada bu şehrin dört bir yanında bayram afişleriyle karşılaşıyoruz. Başkan Abdurrahman Tütdere’nin vatandaşlarla sarıldığı, tebessüm ettiği, mutlu pozların yer aldığı görseller… Sanki Adıyaman’da herkes bayramı tam anlamıyla yaşıyor gibi bir tablo çiziliyor. Oysa gerçek bambaşka: Sokaklarda hâlâ yalın ayaklı çocuklar var. Toprak içinde kalan kaldırımlar, çamura bulanmış mahalleler, sahipsiz yaşamlar var.   Sayın Başkan, Afişlerdeki tebessümler güzel, ama gerçek tebessüm çocukların yüzünde olmalıydı. O otobüste, o çocukların yüzü gülebilseydi… İşte o zaman bayram gerçek olurdu.   Sosyal medyada paylaşılan bayram kareleri kadar, Ayakkabısı olmayan çocuklar da belediyenin sorumluluğundadır. Sosyal belediyecilik; bir çocuğun ayağına sıcak bir çorap giydirmekle başlar. Afişler giydirildi ama o çocuklar giydirilmedi.   Bu yaşananlar; Lüks tesislerde göstermelik kutlamaların, vitrin belediyeciliğine artık yeter dediği andır.   Adıyamanlı hala toz toprak çamur içinde; “Billboardlar bayrama özel giydirildi, Adıyamanlı çocuklar hâlâ yalın ayak…”